قلل مرتفع جهان

t(اورست): به طور رسمی، با ارتفاعی بالغ بر 8848 متراز سطح دریا،  بلندترین قله ی جهان محسوب می گردد. صعود به قله اورست زیاد مشکل نیست، ولی این بدان معنی نیست که هر کسی می تواند آن را انجام دهد. برای صعود به اورست، علاوه بر ابزار و وسایل مورد نیاز،کمکهای تخصصی که ارزان هم نیستند، ضروری می باشد. تا به حال 210 نفر از افرادی که قصد صعود به اورست را داشته اند، جان خود را در این راه از دست داده اند. اکثر آنها در منطقه ی موسوم به"منطقه ی مرگ" که شرایط آن به شدت بحرانی است(میزان اکسیژن برای حیات انسان کافی نیست) جان باخته اند.

 

2- K2(کی تو): در قسمت شمالی کشور پاکستان و در منطقه قراقروم در هیمالیا واقع شده است. به خاطر نام مستعارش یعنی "کوهستان وحشی" مشهور است. شهرت آن به این خاطر است که از هر 4 نفری که قصد صعود به این قله را داشته اند، 1 نفر جان باخته است. این کوه دومین کوه مرگبار جهان است. ارتفاع قله ی آن 8611 متر است.

3- Kangchenjunga (کنچنجونگا): "پنج جواهر برفی" سومین قله بلند جهان است و به همراه چهار قله ی دیگر مجاور خود، شامل 5 قله می باشد  که همگی آنها بالای 8450 متر هستند. این کوه کاملا از شرق تا غرب و از شمال تا جنوب با رشته کوههای عظیم احاطه شده است. رشته کوههای Kangchenjunga دارای شکلی مانند یک حرف X خیلی بزرگ هستند. 

آب اکسیژنه چیست

آب اکسیژنه یا هیدروژن پراکسید دارای خواص شیمیایی جالبی می باشد به دلیل آن که همان اندازه که عامل احیا کننده ی خوبیست، عامل اکسید کننده ی خوبی( اکسیدان) نیز می باشد. البته این شرایط هم در محلول های اسیدی و هم در محلول های قلیایی برقرار است.

عدد اکسایش اکسیژن در هیدروژن پراکسید، 1- می باشد، بنابراین آب اکسیژنه می تواند به O₂ که دارای عدد اکسایشی صفر است اکسید شود و یا به H₂O و یا ^-OH که هر دو عدد اکسایشی شان 2- می باشد، نیز کاهش یابد. در کل، هیدروژن پراکسید یک عامل اکسید کننده ی قوی می باشد.

پایداری:

از نظر حرارتی، هیدروژن پراکسید با توجه به معادله ی زیر ناپایدار می باشد:

واکنش از چپ به راست یک فرآیند خود به خودیست که با کاهش انرژی همراه است. اما تجزیه ی هیدروژن پراکسید در دمای 25⁰C و در غیاب کاتالیزور، کند صورت می گیرد. پلاتین، نقره، مس، کبالت، دی اکسید منگنز، آهن و غیره از جمله کاتالیزورهایی هستند که تجزیه ی آب اکسیژنه را سرعت می بخشند.

البته برای این واکنش تثبیت کننده هایی مثل اسیدها، استانیلید، استانات ها و پیرو فسفات ها نیز وجود دارد.

هیدروژن پراکسید در غلظت های بیشتر از 65 درصد، مخلوط های انفجاری قوی ای را با خیلی از ترکیبات آلی تشکیل می دهد.

تا حتی در تماس با آن دسته از ترکیبات آلی نیز، عمل افروزش و یا احتراق صورت می گیرد.